Kiedys bylam bardzo uduchowiona... teraz stalam sie powierzchowna i taka jakas bez wyrazu, cicha, zamknieta w sobie... ludzie przestali mnie fascynowac... nie wiem dlaczego tak sie dzieje.... nie wiem co sie stalo... mam coraz mniej czasu... musze odnalezc swoja droge.. musze odnalezc gdzies w sobie poklady sily, do tego zeby wstac rano i walczyc o siebie... czegos ciagle mi brakuje...
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
Wiem, ze w obecnym stanie ducha potrzebuje zmian... dlatego zaczelam od juz... od teraz... hmmm zmienilam kolor wlosow... zreszta na taki na jaki namawial mnie ten ktory znikl... nie wiem dlaczego wybralam blond, o ktory mnie prosil... czy w dowod lojalnosci, milosci czy moze tesknoty??? nie wiem.... po prostu poszlam do fryzjera i powiedzialam ,,poprosze na blond" i juz raz dwa i mam nowe wlosy.... ehhh... co bedzie nastepne???
Tak bardzo bym chciala zeby ktos mnie przytulil... tak bardzo brakuje mi drugiego czlowieka...
jakis czas temu pojawil sie ktos... tzn powrocil dawny przyjaciel... zaczelismy planowac wspolna przyszlosc bylam chyba szczesliwa... wyjechal ponoc na miesiac do ojca do anglii, nie ma go juz od 3 miesiecy.... przestal odpowiadac na maile.... a ja czekam.... slyszac dzwonek do drzwi, dzwoniaca komorke w srodku nocy, widzac w parku przypatrujacego mi sie z daleka czlowieka.... mysle, mam nadzieje ze to on, ze wrocil do mnie... ale gdy otwieram drzwi, spogladam na komorke i zblizam sie do tego czlowieka w parku przychodzi rozczarowanie... nie to znowu nie on...
mowie sobie teraz ze czas przestac czekac i tesknic.... ze musze sie na nowo odnalezc.... ale tesknota nie odpuszcza.... nadal go brakje... nadal czekam, czekam i czekam....
Tylko niech ktoś mi powie... JAK DŁUGO można czekac???
I znowu kolejny dzien taki sam jak wszystkie poprzednie... znowu nikogo obok mnie nie bylo w lozku jak sie obudzilam.... znowu pusta lodowka, nie moge zjesc sniadania... znowu zimna woda... znowu sasiad krzyczy cos pod oknami....
wzeszlo slonce znowu zwyczajnie jak wczoraj i dzien wczesniej.... i co? nic... nic sie nie zmienia...
Jakie to smutne, ze czlowiek czeka na cos ale nie wie na co.... i to nie nadchodzi....
Chcialabym zeby cos sie zmienilo.... chcialabym poznac kogos, po kogo poznaniu zmieniloby sie moje zycie... tylko ze wiem ze jutrzejszy dzien zacznie sie tak samo jak dzis....
kiedys bylam uduchowiona bardzo... ale pewnego dnia stalam sie zamknieta w sobie i niedostepna.... teraz mi z tym zle... ale nie wiem jak wrocic do poprzedniego stanu ducha... nie potrafie choc bardzo chce... na niczym mi juz nie zalezy, nie potrafie sie zmobilizowac do dzialania... niemal kazdego dnia wywieszam biala flage poddaje sie, nie probujac nawet walczyc o siebie o swoje zycie...
dlaczego tak czasem dzieje sie z czlowiekiem???