Kiedys bylam bardzo uduchowiona... teraz stalam sie powierzchowna i taka jakas bez wyrazu, cicha, zamknieta w sobie... ludzie przestali mnie fascynowac... nie wiem dlaczego tak sie dzieje.... nie wiem co sie stalo... mam coraz mniej czasu... musze odnalezc swoja droge.. musze odnalezc gdzies w sobie poklady sily, do tego zeby wstac rano i walczyc o siebie... czegos ciagle mi brakuje...
Jak to się dzieje, że dziś świeci słońce, a jutro pada deszcz? Wczoraj byłam... zadowolona, bo szczęśliwa to za duże słowo jednak... a dziś pewnie się nie uda już, bo to całe życie... dlaczego ono tak wygląda?
I jak to się dzieje, że dwoje ludzi lubi się zabardzo i nie potrafią powiedzieć tego głośno... Dlaczego?
heh.. po prostu tak jest łatwiej...
jest mi tak cięzko.. a nawet nie mam komu o tym powiedziec...:(
człowiek nie może być sam...
brak mi juz sił... choć dopiero minął pierwszy dzien... brakuje mi snu.... a juz tyle obowiązków ehh... nic trzeba sie wziac do roboty...
i trzeba wziac sie w garsc, zacisnac zeby i isc do przodu z podniesiona glowa... nie poddawac sie! nigdy w zyciu! walczyc o siebie! sygitko zawalcz, prosze.... nie daj sie...