Kiedys bylam bardzo uduchowiona... teraz stalam sie powierzchowna i taka jakas bez wyrazu, cicha, zamknieta w sobie... ludzie przestali mnie fascynowac... nie wiem dlaczego tak sie dzieje.... nie wiem co sie stalo... mam coraz mniej czasu... musze odnalezc swoja droge.. musze odnalezc gdzies w sobie poklady sily, do tego zeby wstac rano i walczyc o siebie... czegos ciagle mi brakuje...
smutno mi jakos dziś... chciałabym tylko żeby ktoś mnie mocno i czule przytulił... żeby ktoś mnie kochał... ale za dużo chce... bo aż jednej chwili...
trzeba wybrać w życiu... albo sukces albo miłość... ja chce być kobietą sukcesu... wiec kurwa po co sie uzalam????
Z Informatycznym coraz gorzej.... czuje,że jeszcze chwila a zupełnie przestaniemy ze soba rozmawiac...
Teraz widzę,że ten czlowiek potrafi kochac tylko siebie.... i dba tylko o wlasne dobro i wlasny interes... inni sie nie licza... jest potwornym materialista...
Chcialabym obudzic sie jutro rano i nie pamietac o nim... a niestety sni mi sie... dzis mi sie snilo ze jechalismy gdzies razem i nagle grozilo nam niebezpieczenstwo... chcialam jechac do rodzicow, a on pozwolil mi samej, nie pomogl mi... :( ehh no coz ludzie sa rozni, jedni lepsi inni gorsi...
smutno mi ze zawsze trafiam na takich drani...
zdobylam dziś upragniony szczyt:) Jestem z siebie dumna :)
Kiedy trzeba zacisnąć zęby, wziać się w garść i odnaleźć się w rzeczywistości... znaleźc wlasną drogę i nauczyć się zyć... nauczyć się walczyć!!!
Sycia, podnieś sie w koncu... dość już leniuchowania!!!