Kiedys bylam bardzo uduchowiona... teraz stalam sie powierzchowna i taka jakas bez wyrazu, cicha, zamknieta w sobie... ludzie przestali mnie fascynowac... nie wiem dlaczego tak sie dzieje.... nie wiem co sie stalo... mam coraz mniej czasu... musze odnalezc swoja droge.. musze odnalezc gdzies w sobie poklady sily, do tego zeby wstac rano i walczyc o siebie... czegos ciagle mi brakuje...
Informatyczny woli kolegow i jakieś gry... dość dobitnie uprzedził,że się nie spotkamy w pt... a tak na to czekałam..
nie wiem dlaczego ale nawet już nie pisze mi dobranoc... ,,nagle tak cicho zrobiło się w moim świecie bez niego..."
Brakuje mi go...
choć dopiero tak mało zrobiłam i tyle jeszcze przede mną to czuję,że się uda:) czuję się silna:)
dziś zaliczyłam... w pt bedzie pierwszy raz... a za miesiąc koniec a poźniej decydujące starcie... jestem pełna wiary w to,że osiągnę swój cel:)
NAPRAWDĘ to robie! aż nie wierze..:P
trzeba osiągnąć cel jaki sie załozyło :) nawet jeśli miałoby to grozić wieczną samotnościa...
tak naprawdę to nikt nigdy mnie niekochał... i już nie wierzę w to,że ktoś może mnie pokochać, że komuś może na mnie zależeć....:( może to dlatego ,że coś jest ze mną nie tak... i mnie nie da sie kochać?? nie wiem...
Informatyczny też sie odsuwa... tzn. odzywa sie ale znacznie ograniczył buziaki i miłe słowa... (nie wytłumaczył ani nawet słowem nie wspomniał o sytuacji z soboty...:/ ) stał sie obojętny... może powiedziałam coś nie tak w czasie naszego ostatniego spotkania??? nie mam pojęcia.... trudno.. bedzie jak ma być...
Tęsknota i smutek dręczą mnie... :(
Nie ma już i nigdy nie było Informatycznego!!! właśnie przeszedł obok mnie, i udał że mnie nie widzi:( a dobrze wiedział,że tu jestem... w tym momęcie wszystko we mnie zamarło... coś umarło we mnie... czułam się jakby coś ciężkiego spadło mi na głowe... Boże jak żle i ciężko...
Moi mili.. powiedzcie,że nie warto lać łzy... dajcie jakąś dobrą myśl bo chyba coś sobie zrobie...:(